“
“პარლამენტში არ გვიშვებენ ონლაინ მედიის ჟურნალისტებს. აკრედიტაციას და საშვს აღარ ცნობენ” | წერს “პუბლიკას” ჟურნალისტი, ბასტი მგალობლიშვილი და ფოტოს აქვეყნებს
“პარლამენტში ჟურნალისტებს არ უშვებენ. საკანონმდებლო ორგანოს უკანა მხარეს, საშვთა ბიუროსთან მობილიზებული სამართალდამცველები ონლაინმედიის იმ წარმომადგენლებს, რომლებსაც აკრედიტაციები აქვთ, საკანონმდებლო ორგანოში შესვლის უფლებას არ აძლევენ.
15 საათზე ბიუროს სხდომაა დაგეგმილი, სადაც რუსული კანონი უნდა დაარეგისტრირონ. პარალელურად, პარლამენტთან საპროტესტო აქცია მიმდინარეობს ლოზუნგით – “არა რუსულ კანონს! / თავისუფლება ლაზარეს!“. ”
ამ მცირე ტექსტის ავტორია “პუბლიკა” და “მთავარი არხი“.
ეს კი ჩემი კომენტარი დაწერილი სანდროს პოსტზე
მშვიდობის მტრედს მეძახდნენ, ზოგი ახლაც, შემიძლია ადამიანს გადავყვე ცხოველი 5 გაჩერება ხელით მივიყვანო ქუჩიდან აფთიაქში, მაგრამ ვერ ვიტან უსამართლობას, ჟურნალისტებს რატომ არ უშვებენ, ესეიგი კიდევ რაღაცის მიჩქმალვა უნდათ და გაგვივაო, ის რომ აგდებენ სიჩლუნგეა ძალადობა და ბინძური ლექსიკით ან ვითომ დამცინავად გათამაშებული გაგდება, შტერები არიან მოიფიქრე რომ “ვფიქრობ ამ თემაზე, ან სამწუხარო არ ვიცი, ბოდიშით ვერ დაგეხმარებით, უკაცრავად ძლიერ კი მინდა მაგრამ არ შემწევს ძალა, დროებით თვითონ დაადგენთ და ჩემზე უკეთესად გეცოდინებათ რა და როგორ იქნება” ან რავიცი რამე ჰუმანური, უხეშობა და გაგდება არის ის რომ მაგარი ტიპი ხარ კი არა, განუვითარებელი ერთუჯრედიანი ნაბიჭვარი ხარ ეს ერთი და მეორე ჟურნალისტს ყველგან აქვს შესვლის უფლება და სადაც არ შეუშვებენ უნდა შეაგდოს ბომბი ჰაერში აწიოს და რას მიმალავთ თქვენი დედას შ…იო და შევიდეს შემდეგ ბოდიში დაჩოქილზე მოახდევინოს იმ ნაბიჭვრებს და დაცვაც რომელიმე უცხოეთის სპეცრაზმმა გაანადგუროს, კონკრეტულად მათ მეუღლეებსა თუ დედებს შავები ჩააცვას, ვის იცავთ ტოოო.. აუუუ ნერვები მღალატობს ხშირად, იმიტომაც ლაზარეს სასამართლოზე ვერ დავდივარ, რომ როგორი სითბოც და სუფთა სიყვარულიც გამაჩნია ისევე მძულს უსამართლო არადამიანები, მე კიდევ არ მინდა როგორც საკუთარ თავს, ისევე სხვა კარგ ადამიანებს რომლებიც დამეხმარნენ (უკაცრავად, მომიტევეთ, თუ შეიძლება, “სორრი”) და ასე რომ გზას ვიკვლევდი წინა რიგებისკენ და გული.. გონება დავკარგე, ჩავიკეცე და ერთმა შოკოლადი მომაწოდა, მეორემ წყალი, მეთქი თქვეეენ, ფერებიც ძლივს ბუნდოვნად გავარჩიე, გვაქვს კიდევო, ანუ არა რაიმე ორგანიზაცია, ცოლ-ქმარი იყო ან ორი მეგობარი და ასე გამომაფხიზლეს და ვიჯექი ცოტახანი.. ასეთი ხალხი ვიტანჯებით, არავის გვეხალისება იქ დგომა, ნორვეგია, შვედეთი, ფინეთი, ოდესმე თუ დავემსგავსეთ, აუუუ.. ვერასდროს ვილოცებ ჩემი მტრის სულის გადასარჩენად, რომ ოდნავ მაინც შეცვალოს უფალმა უკეთესობისკენ, მაგრამ ისინი სკამებზე, რუსეთის რეჟიმსა და ფულზე არიან დამოკიდებულები და ვერ ივიწყებენ ჩუპაჩუპსის გემოს. ჩვენ კი განათლება გვინდა, ევროპაში ვხედავთ გზას, წინსვლას, ინტერესებს, კითხვებზე პასუხებს და გეომეტრიული პროგრესიით მეტი კითხვებს, ამ დროს კი განვითარებას და იქ ვერაფერი იქნება კარგად, სანამ ჟურნალისტს არ ექნება ყველგან შესვლის უფლების გამოყენება, ლაზარე გრიგორიადისი არ იქნება გარეთ და სასამართლო არ იქნება სამართლიანი და არა პოლიტიკურად მართული, ასევე სხვა სამსახურებიც. ლაშამ რომ აღიარა საკუთარი მამის მამაძაღლობები შალვა რამიშვილს ვგულისხომ, ასე რომ სხვა პოლიტიკოსების შვილები მინიმუმ აქციაზე გამოვიდნენ, ვგულისხმობ ოცნებაში ვინცაა და ოდესმე მათი მამების საფლავებზე რაც ზოგიერთის მთვარეზე გასაკეთებელი საქმეა ის გააკეთოს (არა ჩუსტებით გავლა, მეორე) აი, მაშინ გვეშველება მთელს ქვეყანას!..