წარმატებები TABU. ჩემი სურვილია თითოეულმა იპოვოს თავისი თავი! ამ პატარა ,ლამაზ ქვეყანაში! შიშის და რისკის გარეშე ! ყველამ ვაკეთოთ ჩვენი საყვარელი საქმე! შენ ეს შეძენილი!
კი, ვიპოვე საკუთარი თავი, მაგრამ შიშიცაა და რისკით, თუნდაც ყვავილს ხატავდე და “ღმერთი სიყვარულია”-ს აწერდე, არათუ რამე საპროტესტოს ხატავდე, მითუმეტეს, უბრალოდ, რომ არ გააკეთო, საკუთარ თავთან ვერ იქნები მართალი, გეშინია, მაგრამ აკეთებ, გრძნობ რომ არ უნდა შეარჩინო არც ქვეყნის გაყიდვა, არც ლაზარეს დაჭერა, არც ანასთვის კაფის წართმევის სურვილი, არც ბალდა, არც უკრაინის გენოციდი, რადგან ომსაც აქვს წესები და ჯარს არ უნდა გაცდეს და მაგ შემთხვევაში მოძალადე ქვეყანა სხვა ყვექნებისგან უნდა სასტიკად დაისაჯოს და უამრავი რამისგან, უამრავი უსამართლობა გროვდება და ქუჩაში რომ არ გავიტანო, ასევე სხვის დასანახადაც, ვერ ვიქნები მართალი საკუთარ თავთან, ასევე გადგება გინება და ცდილობ უბრალოდ ფალოსსა და ბინძურ ლექსიკაზე მწარე გააკეთო, როგორც მაქვს დაჭერილ მოქალაქეზე პოლიციისგან და შავნიღბოსანის ტექსტი, ასევე ქვემეხის ერთ სიმღერაზე სადაც ღორისთავიანი დაბრედილი ხალხი გდია და ცოცხალი მიკროფონი გადადის მათ გაყინულ სხეულებზე ფრაზით “ჩვენ გადავივლით ჩინოსნის გვამზე”, ასევე ტიპი, თავზე პუტინი აწერია და ფეხებშუა ტანკი დიდი ლულით, სადაც ღრუბელია და წერია “belarus, georgian, eritrea and other government” ანუ თქვენი ორალურში გაჩხერილი დედის ა-დან ჰ-მდეს ნიშნავ… და უამრავი სხვა, გეშინია, რადგან რობოტი არ ხარ, თან ძალიან, მაგრამ აკეთებ რადგან არ შეგიძლია არ გააკეთო, მთავარია საკუთარ თავთან იყო მართალი.. დაე აღდგეს მალე დედამიწაზე მშვიდობა და სამართალი, უი, ჰიჯაბებზე გამახსენდა 57 თუ 75 არ მახსოვს, მასე როზგავენ ქალებს ვინც არ ატარებს ირანში, ყველგან კამერებია, ასევე ჯარიმასაც უწევენ და აწამებენ, შეიძლება სიკვდილამდეც მიიყვანონ, მე კი ორი ქუჩის კვეთაზე მაქვს მოძალადე ტიპი ჯოხის დარტყმისას უფსკრულში ვარდება და ტექსტად, ირანელი ქალები იხსნიან ჰიჯაბებს, მე კი ვიბრძვი თავისუფლებისთვის კედელებით-მეთქი თუ რაღაც მაგდაგვარი ორი თუ სამი წლის წინდელია ახლოს ჩემს უბანთან.. როგორი მძაფრი და უხეშიც არ უნდა იყოს ჩემგან, სანამ შეგნება და “უკაცრავად, მომიტევეთ, თუ შეიძლება”-მდე ავა, შემეცნებამდე და არა მოსყიდვა, ჰიპნოზი და დაჯერება ამ პროპაგანდონობის, იქამდე გამოსავალი კონკრეტული როგორც მმართველი ორგანოებიდან, ისე თავის დამხრელ, დამჯერი, შემსრულებელი და ა.შ. ყველა უნდა დაიხვრიტოს, არა ისე, როგორც საბჭოთა კავშირის დროს ჩამშვებები რომ ჯილდოვდნებოდნენ და მეზობლები ვინც სხვანაირად ფიქრობდნენ ან ციმბირდნებოდნენ ან იხვრიტებოდნენ, არამედ როგორც ის რეჟიმი, ესაც უნდა მოვიშოვოროთ და მარტივი იქნება რომ ვინც ჩვენს საპირისპიროდ სიტყვას ამბობს, ან ძალადობს, თუნდაც თქვენი ეზოდან, პარლამენტამდე დამთავრებული, განახევრდეს საქართველო, მაგრამ დარჩეს მხოლოდ პატიოსნად მუშათა კლასი, საინტერესოდ მოაზროვნე და თავისუფალი ხალხი, კეთილი, დამთმობი, მომთმენი, და არა “აეეე ბიჭო შენ ვინ ჩემი … ძვლებში გადაგამტვრებ, გაა..ი აქედან” და როდესაც ვინმე დაგდებულს ურტყამს და მამამისი რომ ამაყობს, ეს ერთმა ტიპმა მომიყვა რკინიგზის სადგურზე, მამამისი სამუდამოზე უნდა გაუშვა რადგან გაშველება და მორიგება არ სცადა, პირიქით რა მაგარი შვილი მეზრდებაო, თავს არ დახრის და გადაუვლის ყველასო, დასახვრეტია და ის ბიჭიც დასაჭერი ოღონდ ციხის მაგვარ დაწესებულებაში, სადაც უფასოდ განვითარება იქნება, კურსები, შეცვლა ხალხის, თუ ამანაც არ იმოქმედა, რადგან დღეს მინდა მე ლუდი და სიგარეტი და არა ორი-სამი წლის შემდეგ როდესაც საკუთარი იდეა მექნება რაიმე გამოვიძიო, ან გამოვიკლიო, ან შევიმეცნო და შევქმნა რამე ჩემი, მოკლედ ყველანაირი ძალადობა და ბლატაობა და აეეე ბიჭოები უნდა დაისაჯოს სასტიკად!!!! მე თუ საკუთარი საქმის ნახვა და თავის პოვნა შევძელი, რეალიზება ვერა, მაგრამ არაუშავს, მაქამდე უამრავ რამეზე უარი ვთქვი, მეთქი პრინციპებია და არ ვიყიდები, აქ კიდევ ამ ქვეყანაში გღუპავს ეს შენი თავისთვის შექმნილი ღობეები, რომელსაც ანგრევ ოღონდ არა ისე რომ სხვაც მოიყოლო და არა ისე, რომ შენც გაიყიდო, რთულია, მერიის შეკვეთაზე, ფესტივალებსა და სხვა თემებზე სადაც ნახსენებია მერია, ნებისმიერი ქალაქის არ გავდივარ, ასევე გამოფენა გაყიდვა უნდა ყოფილიყო პარლამენტის შენობაში, მეთქი შანსი არაა, სხვა ნახეთ, მაგ შენობის გარეთ ვიზრდები წლებია და მანდ როგორ შემოვიტანო ჩემი ნახატები და ათასი რამ რა.. პოლიციელი მეუბნებოდა წაშალე ეს როგორც გინდა საკუთარი სახრებითო და მე ვითომც არ დამინახავსო, კონკრეტულად იმ მომენტში გამიქრა შიში და ხელები გავუწოდე, რაც გინდა ის ქენი, ნუ დამაჯარიმებ მაგრამ დამიჭირე ეს თუ შენ მოგცემს ბედნიერებას, მიდი-მეთქი, მაგრამ ამას მე არათუ ნახატს, უბრალოდ რამოდენიმე წამში მიწერილ ჩემს ხელმოწერასაც კი ვერ წავშლი საკუთარი თავით მეთქი და კიდევ სხვა უამრავ მაგარ რამეზე ვთქვი უარი, მოგზაურობა მინდა და ათი ათასსი ხელზე და სამი ათასის საღებავი დამრჩებოდა დაახლოებით რომ 3-4 დღე ერთ სამსართულიანისთვის დამეთმო რუსთავში შემეთანხმებინა რამე ფოტო და ა.შ.. ერთი რადგან რაც მე მინდა ერთი-ერთში იმას არ დამახატინებდნენ, ქალი, ყვავილები და ა.შ.. კი, პროტესტი არა, ეს ერთი და მეორე დამკვეთი მერია იყო, რაზეც ორი დღე დარჩა ჩემი ორი წლის წინ გაკეთებული საპროტესტო ბანერი გახეულ ყუთზე დამზადებული და ასევე იუსტიციასთანაც თვენახევარი იყო და ეტყობოდა ყოველი დღე რომ ვიღაცები ეხლაფორთებოდნენ, დავალებულები რომ მოეხსნათ და ჩემი ფეხები, სანამ არ შეცვალეს თვითონ ეს პლასტმასის რაღაც ყველგან კამერები იყო, პლიუს თავგადახოტრილი შვიდი ტიპი, თან დიდხანს ვერ დგები არ შეგამჩნიოთ ან ტიპებმა ან კამერებმა, ამ ყველაფერს გაჩერებიდან აზროვნებ, სასტიკად გეშინია და არ იცი რა წამი ნახო რომ გასარისკად, მიდიხარ, მერე იქ დგები და ოცნებობ იქნებ ვინმე შევიდეს ან წრეზე წავიდეს, ან მოსაწევად მოდუნდეს ან.. რაღაც წამებს იღებ უსვამ სპეციალურ წებოს და ბალონს, რომელიც აშრობს ამას და “აბეტონებს. აქვავებს” და ადებ.. შემდეგ ფოტო-ვიდეოსთვის მომიწია დიდი წრის დარტყმა რადგან შემნიშნეს და ახლოს მისვლა იყო საშინელება.. მაგრამ როგორც იქნა ესაც შევძელი.. მოკლედ კი ვიპოვე საკუთარი თავი მაააგრამ იმ ფაასად რომ ოოო… ტელევიზიამ რომ ისაუბროს და გააჟღეროს ჩემი არტები, ისევე როგორც გაგოშას ახალ ნახატს ფორმულა და მთავარის ფბ და ინსტა გვერდები აზიარებენ, ტვ პირველიც, ასევე მასაც ჰქონდა რამოდენიმე ფასიანი რეკლამა, რასაც ვერ ვბედაც, ანუ სხვა თუ საუბრობს, დაე, მაგრამ მე ფულს ვერ ჩავდებ ჩემს პიარში, მიტყდება, არადა ყოველდღიური აქციებიდან, გინდა თუ არა, ზოგი მობილურს გატენინებს, ზოგი დაღლილი ჩამოჯდება შენთან , ზოგი რამეს შეგეკითხება, ერთმა საერთოდ მითხრა ვეძებ შენს მოხატულ-დაწერილ-დაკონტურებული ასოებით გაკეთებულ ბანერებსო, მეთქი ვფიქრობ უთხარი კამერა-მენს და გადააღებინე, ასე თუ მოგწონს ჩემი ნამუშევრები, მაგრამ ვერ ვეუბნები, ერთადერთი ოთხ ჟურნალისტს ვუთხარი ჩემი გამოფენის შესახებ, არა თხოვნით რომ მოსულიყვნენ და გაეჟღერათ და ოფიციალური მოწვევით, ვითომ შეთავაზების ფორმით, არადა გამოყენებისა და თხოვნის მხრივ გადის ჩემთვის რასაც არ ვიკადრებ, არამედ მეგობრულად, მაგრამ ვერც-ერთმა მონახა დრო და ვერ მეწვია შვიდი დღის მანძილზე. დასანანია.. ესაა რა.. თორემ მე პირადად მიხარია გიორგის რომ აჟღერებენ არ ვარ ის ტიპი, რომ ისაც ჩემსავით, რატომ, კარგია რომ მასზე მაინც რამეს ამბობენ, მაგრამ უკეთესი იქნებოდა ორივეზე რამე ეთქვათ, რადგან რეალურად სისხლის ფასად ვაკეთებ არა თუ გადატანითი, პირდაპირი მნიშველობითაც, ერთი ამ წელს არ ჩამიბარებია დანარჩენი თითო წელს რამოდენიმეჯერ 2-3 ლარიც რომ არ გადაგინახავს გადასარჩენად, სრულად საღებავი და ორი იმდენი დაივალე, აიღე 40 ან 50 ლარი და 120-150 ლარის საღებავით მოხვედი სახლში, მაცივარი ცარიელი, მაგრამ საღებავი სუუუუულ. ბოდიში რომ ასე გამეწელა, მაგრამ ვფიქრობ ასე კომენტარად მაინც უნდა მეთქვა, რადგან ღმერთმა არ ქნას, თუკი მეტროპოლიტენის მუზეუმმა ცხოვრებაშივე არ მომიწვია და არ მქონდა გამოფენა და მარად ახალგაზრდას მომიწია რაიმე მიზეზით დატოვება ამ ცხოვრების, კომენტარში მაინც გამოჩნდება რომ ამ ნაბიჭვრებმა როგორ დამაზიანეს, ფსიქიკაზეც იმოქმედეს, გამაბოროტეს, როდესაც ბაღში კუბები არ დამინგრევია ვინმესთვის, არც სკოლაში დაშლილი კალმიდან დანერწყვიანებული დამრგვალებული ფურცლის ნაჭრები არ მისვრია და თმაზეც კი არ გამომიქაჩავს გოგონასთვის, არ ეწყინოს ან არ ეტკინოს-მეთქი, ხელს რომ უტრიალებდნენ და მტკივა შემეშვიო, ვაშველებდი და მეთქი ჩემთან არ გინდა, დაქალთან მაინც გავიდეს, რატომ ისევ იმ მწვალებელთანაა შემდეგი დასვენებაც-მეთქი, მოვიდეს და მანიშნოს ან მითხრას რამე და თმაზე მოვეფერები, ხელებს ჩავკიდებთ და მისი მაჯიდან გავიგებ მის გულისცემას და გვერდზე ჯდომისას სუნთქვას, ასეე მადლობას ვეტყვი, თავს დავუხრი ამ სასიამოვნო მომენტის განცდისთვის და ხელზე ვეამბორებოდი… მაგრამ ჰაა, არც კი მომეცა საშუალება ეს მეთქვა, ნერვები მეთხრება რომ ჩემი დიდი ხსნის უნახავი სტიქაროსანი მეგობარი, ვერ ეუბნებოდა, ვერ ბედავდა ეთქვა მგალობელი გოგოსთვის რომ უყვარდა და ახლაც მარტოა, ის გოგონა კი გათხოვდა უკვე სხვაზე და შვილიც ჰყავს, პატიოსან, მშვიდობის მოყვარე, ისეთ ხალხს ვინც ძაღლს ხუთგაჩერებანახევარი მივათრევთ გადასარჩენად, ან 5 წუთი რომ დამიდგა გოგონა პოლიციის თემაზე ხატვისას, მის ნათესავს ღამე ვუთიე საავადმყოფოში, მაწონითა და ბანანით 24 საათიანი მაღაზიიდან, ანუ მზრუნველი ვარ, მაგრამ მარტოსული და იმ ჩვენს მწვალებლებს, მოძალადეებს, გაყიდულ ნაბიჭვრებს, დედამ..ებს ეზრდებათ შვილები, ნეტა ამ ბავშვებმა ნაბ.. მამების საფლავზე მოისაქმონ, ეს იქნება გამარჯვება! როგორც ლაშამ ამხილა მამამისი ბინძურ საქმეებში, შალვა რამიშვილზეა საუბარი. ყველამ მინიმუმ ხმა მაინც უნდა ამოიღოს! მე კედლებს ვაყვირებ და ესაა ჩემი ცხოვრება, ვაა რა კარგი გადასვლებია, თითქოს ყველაფერი ერთ თემაზეა, ასეცაა 🙂 მოკლედ მადლობა კომენტარითვის, რადგან დამაწერინე ამხელა “წერილი” უი, წერილიდან გიასაც უნდა დავუხატო “შიშველი ხეები”-ზე რამე, შეპირებული ვარ რომელიღაცა აქციიდან და ვერა და ვერ ვუშველე თავი.. დროებით, კარგი დღე, მიხარიხართ, წარმატებები ჩვენ!.. <3
ერთ კომენტარად დავწერე და ვერ დაიდო გავყე ორად მაინც დიდიაო და ასე სამად ძლივს ეყო რა, ვერ ვიტან, თუნდაც ამ შეზღუდვას, ბოლომდე თავისუფლება, შეკვეთისასაც ის უნდა ვხატო რაც მე მინდა, რაც მოუხდება, იმავე ფრაზით, რაც გინდა ის დახატე, ვიცი კარგი გამოვა, ან მაქსიმუმ შევიზღუდო თავი, მხოლოდ თემა გავიგო რაზე და იმ თემაზე დავყრი ისეთ რამეებს ჩემს გონებაში რაც მას მსგავსი არც კი უნახავს და იმის იქით ვეღარ გადის, უმეტესობა დამკვეთს რაც სხვაგან ნახა ის უნდა თავისთანაც და მე ყოველთვის განსხვავებული რამ, ზოგი თემა იმიტომ არ დამიხატავს რომ რაღაც კონკრეტული უთქვამთ, მირჩევია სხვა მხატვარი, ვინც ამას იზამდა, თუნდაც ორჯერ ორს, რადგან არც დროს და არც თავისუფლებას არ ვყიდი, იმავე დღეს ვალზე ხილ-ბოსტანი და მესამე დღეს სისხლი ჩავაბარე.. მაგრამ არ ავიღე ის შეკვეთა რომელიც მაქსიმუმ ნახევარ საათში შემეძლო დამეხატა, არათუ პოლიტიკური იყო, არამედ ისეთი რამ იყო რასაც ვერ მივაწერდი ჩემს სახელს, კაი დატოვე ხელმოწერის გარეშე მაგრამ გადარჩიო, მეთქი არა, ესაც პრინციპის ავლაა გვერდიდან და გაყიდვა საკუთარი დროის, ნების და თავისუფლების, რასაც არ დავუშვებ-მეთქი და ეს არაერთხელ, არ ამიღია ბევრი რამ ასე.. ჰოოო, მე მეფის კარზე მხატვარი არასდროს ვიქნებოდი და არც ახლა საარჩევნოდ საღებავი არ დაგაკლდება ბიჭო-თი და თანხით როგორც წინა წლებში, ისე რომ გადიხარ უბნიდან და არც კი მესალმები, საარჩევნოდ, რავა ხარ ნიკუშ რომ გამოჩნდები, გენდო ჰო, არანაირად. წადი სხვა ნახე, არც მოგიხატავ რამეს და არც ხმას მოგცემ, მითუმეტეს. რთულია ჩემს ტყავში ცხოვრება სხვა მხატვრებთან შედარებით, ასე ათი-თხუთმეტჯერ უფრო, მაგრამ ღვთის წყალობით რაღაცნაირად გამაქვს თავი და დაე მალე შეცვლილიყოს რამე უკეთესობისკენ, თორემ ასე უკვე შეუძლებელია გაძლება, ვიბრიდები!..